12 November 2006 + 9 - 12 Een zonnige zondag
Als je op zo'n zondag als vandaag hoort dat er een file richting De Efteling staat omdat Shell daar een personeelsfeestje heeft, zou je meteen weer terug je bed induiken. Zie je 't al voor je? Een file van personeel waar je de hele week op kantoor al tegenaan moet kijken. Met, uiteraard, het gebruikelijke likkerige bruinwerken van halfbakken managers die zoveel mogelijk in de buurt van hun bazen blijven hangen om te kijken of ze misschien op die manier nog een klein stapje hogerop en nog verder van hun eigen mensen kunnen komen. En het slot van de avond? Een slap feest met slechte muziek en hele vervelende, zatte chefs die met de stropdas los, het overhemd uit de broek en een roodaangelopen zweetkop, luidkeels en met consumptie, dat spreekt voor zich, meebrullen op kutmuziek van de Hermes Houseband. Wát een armoe. Een betere reden om naar boven gevallen eikels uit het middelmanagement definitief af te serveren als incompetente, niets ontziende, over lijken gaande, egocentrische teringlijers die, bijna spreekwoordelijk, líchtjaren ver van hun eigen personeel af staan, is er niet... Nee, dan kun je beter je zondag goed besteden en lekker naar een film voor volwassenen kijken! Mag ik u de volgende suggestie doen?
Dan heb je voorlopig je handen wel even vol. Breekt het zonnetje toch nog door!
Wat heb je toch tegen chefkes, ben je soms een paar keer gepasseerd?
René, ik heb niks tegen chefs. Ook niet tegen managers trouwens. Er bestaan namelijk hele goeie leidinggevenden die hun vak van nature al in het bloed hebben en met hun eigen manier van werken het beste uit hun mensen naar boven weten te halen. Voor zulke chefs loop je ook dat ene stapje harder als ze er een keer om vragen.
Ik voel me (en ben) ook nog nooit gepasseerd door een leidinggevende, want A. heb ik die ambitie helemaal niet en B. wil ik niet als baasje tussen personeel en hoger management worden geplaatst. Daar heeft het dus allemaal niets mee te maken…
Waar ik tegen ageer is het feit dat ik in de afgelopen jaren heb gezien dat juist degenen die eigenlijk het slechtst presteerden op de werkvloer, maar het beste konden likken bij de baas, tot manager werden gebombardeerd. Denk ook aan titels als ‘supervisor’. Een triester anglicisme kun je bijna niet bedenken. Van de ene op de andere dag word je geconfronteerd met een ex-collega die nu plotseling manager van je afdeling is. De grootst mogelijke flapdrol die, niet gehinderd door enige vorm van normale omgangsvormen en mensenkennis, binnen de kortste keren de sfeer op de werkvloer volledig naar de kloten helpt. Van leiding geven is ook geen enkele sprake, want managen is een gave. Leiding geven dat kun je of kun je niet. Punt. En juist die omhooggevallen kontenkruipers die bij hun iets hoger geplaatste ‘superieuren’ vrijwel onafgebroken tot hun elleboog erin zitten, zijn nu net diegenen die alles behalve leiding kunnen geven. Veelal bedienen deze slappelingen zich van de techniek ‘management by fear’ en proberen zo hun personeel op veilige afstand van zichzelf en koest te houden, waardoor binnen no-time iedereen last krijgt van stressklachten, niet meer gemotiveerd is en uiteindelijk het bedrijf zelfs verlaat, wat weer een enorm verlies aan know-how en ervaring tot gevolg heeft. En in de tussentijd zullen deze honden van omhooggevallen baasjes geen gelegenheid onbenut laten, bijvoorbeeld een personeelsfeestje, om flink bij hun baas in te likken, want ze zijn uiteraard als de dood dat ze weer terug naar de werkvloer worden ‘ge-demote’. Snap je wel?
Nogmaals: ik heb ook hele goeie leidinggevenden gehad. Je kent ze wel, die oprechte, charismatische keien. De chefs waar je mee kunt lezen en schrijven, die je motiveren, bijstaan als het even niet gaat, die niet als een klein kind gaan zeiken als je een keer een dag vrij wilt, die iedereen op maandagochtend al helemaal uit de weekend-dip weten te halen. Van die wereldgasten die met hun mensen ook altijd topprestaties weten te bewerkstelligen. En voor wie je zonder problemen nog even een ‘tandje bijzet’ als het werk die dag echt afmoet. Je zou zelfs nog een biertje met zo’n gast gaan drinken.
Dus, René, ik hoop dat je nu begrijpt over welke weggooiers ik het heb als ik weer eens tegen ‘omhooggevallen managers’ aan het schoppen ben!
Ik heb dit jaar ook personeelsfeest gehad in Efteling (jawel de hele efteling was voor ons alleen afgehuurd en ik werk niet bij Shell) en ik heb daar ene geweldige avond gehad dus niet zo zeuren hoor!
Mannen, het gaat hier niet om de Efteling! Het gaat om personeelsfeestjes in het algemeen en het gedrag van sommigen in het middelmanagement, die zulke uitjes aanpakken om bij hun bazen in een goed blaadje te komen staan, in het bijzonder! Voor mijn part hadden ze een feestje in Walibi. Iedereen snapt best wat ik bedoel met het bovenstaande: we hebben allemaal wel collega’s op het werk rondlopen die zichzelf erg belangrijk vinden en juist op bedrijfsuitjes hun likkerige gedrag wat verder uitbuiten. Niks meer en niks minder!
there! u said it!
Werd het toch nog gezellig!